Czarnocin

aktualizacja: 2024-07-02 14:20:59

 Sołtys: Natalia Synówka 

Powierzchnia sołectwa : 18,61 km
Ilość mieszkańców : 333 osoby  

W miejscowości Czarnocin istnieje bardzo bogata baza noclegową w skład, której wchodzą:

Ośrodek rekreacyjno - sportowy "Gumiś" posiadający 70 miejsc noclegowych, zespół boisk do gry w piłkę nożną, siatkówkę, koszykówkę, własna plażę oraz Szkoła Aktywnego Wypoczynku "Frajda" będąca obiektem całorocznym mającym do dyspozycji 80 miejsc noclegowych. Okolica wokół miejscowości Czarnocin nadaje się doskonale do pieszych wędrówek można tu podziwiać uroki przyrody oraz tereny przyzalewowe znajdujące się w bezpośrednim położeniu Zalewu Szczecińskiego. Ponad to w Czarnocinie można podziwiać stada holenderskich krów, koników polskich oraz owcy pomorskiej. Oprócz tych atrakcji na terenie miejscowości istnieje również: Torfowiskowy Rezerwat Przyrody "Czarnocin."

Rys historyczny

Wieś o metryce średniowiecznej, wzmiankowana w źródłach w 1318 r. jako "Ceretin" , "Carnotin". W połowie XVIII w. była to niewielka leśniczówka, należąca do gminy Stepnica.

W połowie XIX w. Czarnocin należał do barona Theodora Georga von Puttkamera. W 1870 r. folwark obejmował 1.768 mg ziemi i 195 mieszkańców; w owym czasie był to duży ośrodek wydobycia torfu. Do 1905 r. folwark należał do rodziny Puttkamerów, użytkowany przez Paula Holtza i liczył 859 ha ziemi z dużą hodowlą bydła i świń. Od 1914 r. folwark należał do Joachima Deicke, a w 1920 r. był własnością Ulricha Patza - fabrykanta z Berlina.

W 1929 r. folwark przeszedł na własność państwowej fundacji naukowej (Staatlische Forschungsstifung der Insel Riems), administrowany do 1939 r. przez Rudolfa Lohmanna. W owym czasie majątek liczył 1.230 ha ziemi i dużą hodowlę bydła, owiec i świń. W  latach 40-tych rozpoczęto budowę dużego obiektu szkolnego, przezna­czonego - prawdopodobnie - na szkołę Wermahtu lub SS. Po 1945 r. wieś użytkowana była przez Państwowe Gospodarstwo Rolne.

Lokalizacja

Wieś położona ok. 10 km na północ od Stepnicy, usytuowana przy lokalnej szosie prowadzącej wzdłuż Zalewu Szczecińskiego.

Historyczna forma folwarku

Osada folwarczna rozlokowana pomiędzy dwiema, południkowymi drogami, złożona z zespołu pałacowo-gospodarczego i kolonii mieszkalnej. Oba elementy o odmiennej kompozycji. Część rezydencjonalno -gospodarcza o kompozycji zwartej, geometrycznej, ukształtowanej w sposób zamknięty; zabudowa rozlokowana w prostokącie z pałacem od za­chodu. Kolonia mieszkalna w formie krótkiej rzędówki, rozlokowana po wschodniej stronie podwórza folwarcznego, wzdłuż drogi N - S.

Po zachodniej stronie zespołu folwarcznego - wzdłuż linii brzegowej -  rozciągał się duży park leśny. Po północnej stronie wsi obszerne łąki były przeznaczone do pozyskiwania torfu. Po południowej stronie wsi, wśród pól uprawnych znajdował się niewielki cmentarz, o XVIII-wiecznej metryce.

Wieś współczesna

Zespół pofolwarczny został znacznie zdekomponowany i zdewaloryzowany, z licznymi ubytkami i wtórnymi nawarstwieniami (szczególnie w części południowej); całość robi wrażenie wsi zaniedbanej, "zamierającej". Historyczna, XIX-wieczna zabudowa folwarczna została zdewaloryzowana (w tym dwór z przełomu XIX/XX w.), jest nieużytkowana, pozba­wiona cech o wartościach kulturowych (za wyjątkiem murowanej suszarni).

Kolonia mieszkalna o rozproszonej i swobodnej kompozycji, złożona z niewielkich domów mieszkalnych z lat 30-tych XX w. oraz współczesnych boków; drugi ciąg bloków ulokowany jest przy szosie, na wysokości dawnej szkoły.

Park w typie założenia leśnego z centralną aleją, wytyczoną w osi dworu, prowadzącą do Zalewu. Na północnym skraju parku, bezpośrednio przy szosie, ulokowany jest kompleks budynków dawnej szkoły Wehrmahtu lub SS; budynek główny o wielkokubaturowej formie, murowano/ryglowy, stanowi element zabudowy o wartościach kulturowych, a nawet zabytkowych. Cmentarz poewangelicki (śródpolny) uległ częściowemu zatarciu.

Proponowane strefy ochrony konserwatorskiej:

  1. Cmentarz poewangelicki (śród polny), po południowej stronie wsi
  2. Park leśny (łączenie z dawnym budynkiem szkoły) w granicach zwartej strefy zadrzewienia, z zaleceniem opracowania dokumentacji dendrologicznej

Obiekty chronione:

  1. Cmentarz ewangelicki - druga połowa XVIII w.
  2. Szkoła, obok dom mieszkalny 2 - mur/ryglowy - lata 40 - XX w.
  3. Suszarnia pofolwarczna - murowana koniec - XIX w.